Exact, ik ook! 

Pablo is de viervoeter van Wouter en mijzelf, zo’n vier jaar geleden gered uit het asiel met al 14 jaar op zijn teller. En nog geen moment spijt gehad. Hij is diegene die ons élke ochtend zo blij en enthousiast tegemoet komt met zijn balletje en kwispelende staart. Of het nu een goede of mindere dag is, voor hem maakt het niet uit.

Hij is altijd blij om ons te zien. Maar er was een dag dat ik besefte: mijn tijd met Pablo is niet eindeloos. Na een hele namiddag te werken in mijn atelier thuis, kwam ik naar beneden en zag ik hem… Helemaal zijn evenwicht kwijt, al wankelend en hij kon bijna niet meer rechtstaan. Mijn hart brak. Zijn blik en zijn kwetsbaarheid gingen door merg en been. We reden onmiddellijk naar de dierenarts.

Gelukkig bleek het behandelbaar te zijn, al was het duidelijk dat zijn ouderdom meespeelde. Op dat moment drong het écht tot mij door: op een dag gaat het afscheid dichterbij zijn dan ooit en ga ik hem moeten afgeven…

Niet snel daarna besefte ik, nog voor ik de opleiding tot goudsmid afrondde, hier moet ik iets mee doen! Wat als ik iets maak om hem nu al te koesteren? Iets kleins, iets tastbaar, iets uniek. Iets dat zijn plek in mijn leven zichtbaar maakt.